BYĆ JAK PABLO PICASSO. WYSTAWA MASEK KUBISTYCZNYCH KLAS SIÓDMYCH

Po raz kolejny uczniowie klas siódmych naszej szkoły tworzyli maski kubistyczne, które były praktycznym elementem lekcji o tym nurcie sztuki początku XX wieku.

Uczniowie pracowali w cztero – lub pięcioosobowych grupach. W swoich pracach mieli zastosować wiadomości o sztuce kubistycznej, wykazać się kreatywnością i jednoczenie dobrze się bawić. Zadaniem młodych artystów było wykonanie MASKI KUBISTYCZNEJ za pomocą gry „Kulaj z Picasso”. Twórcy mieli rzucać kostką, aby wylosować kształt samej maski, oczu, nosa, ust i ucha lub uszu. Wylosowane kształty – często bardzo oryginalne i śmieszne – mieli odwzorować i połączyć w „kubistyczną” całość.  Wyjątkiem była sytuacja, gdy kostka wskazała cyfrę sześć – wtedy mieli wymyślić je sami. Ważnym elementem były detale oraz faktura maski – one również były zaproponowane na planszy.

Efektem tej współpracy jest 30 oryginalnych prac plastycznych, które można podziwiać na specjalnie przygotowanej wystawie, na holu II piętra. Poniżej prezentuję fotorelację z pracy uczniów na lekcji i z ekspozycji.

Gracjan Czapiewski
– nauczyciel plastyki i muzyki.

KRÓTKO O KUBIZMIE

KUBIZM - [fr. cubisme < łac. cubus ‘sześcian’, ‘kostka’], kierunek w malarstwie i rzeźbie zainicjowany we Francji ok. 1906, który odegrał decydującą rolę w przeobrażeniach sztuki XX w.

Terminu kubizm (łacińskie cubus ‘sześcian’, ‘kostka’) użył krytyk L. Vauxelles w odniesieniu do dzieł malarzy uczestniczących w Salonie Jesiennym 1908.
W manifestacjach kubistów brali udział m.in. malarze: A. Gleizes, J. Metzinger, F. Léger, H. Le Fauconnier, J. Gris, L. Markus (Marcoussis) oraz rzeźbiarze A. Archipenko i E. Nadelman. W kubizmie rozróżnia się 3 fazy: prekubistyczną (1906–09), analityczną (1909–12), syntetyczną (po 1912). W historii kubizmu przełomową rolę odegrał obraz Picassa Panny z Awinionu (1907), zapowiadający nowe ujęcie bryły w malarstwie dzięki ostrym, łukowatym i linearnym podziałom figury (analogie z rzeźbą murzyńską); dalsze zagęszczenie podziałów, zaostrzenie konturów i rytmizację pola obrazu rozwinął G. Braque, dając początek nowej koncepcji przestrzeni w malarstwie — tzw. przestrzeni kubistycznej (faza analityczna); w przestrzeni tej sytuowano wieloaspektowe wyobrażenia ludzi i rzeczy; w miarę upływu czasu przybierały one formy graniczących z abstrakcją wariacji na temat obranego motywu; aby zapobiec swoistemu hermetyzmowi, a jednocześnie związać sztukę z życiem kubiści posłużyli się kolażem; technika ta zapoczątkowała ostatnią fazę kubizmu; kubizm był pierwszym kierunkiem, który radykalnie zerwał z tradycyjną koncepcją sztuki. Kierunek ten wywarł decydujący wpływ na dalszy rozwój sztuki XX wieku (futuryzm, konstruktywizm, abstrakcjonizm).

Tendencje kubizmu ujawniły się także na gruncie literatury, zwłaszcza awangardowej poezji francuskiej (G. Apollinaire, B. Cendrars, M. Jacob, P. Reverdy), w Polsce głównie w poezji A. Ważyka; kubizm poetycki cechowało odrzucenie dyskursywnych reguł rozwijania wypowiedzi, zastąpienie związków przyczynowo-skutkowych między składnikami obrazu poetyckiego luźnymi zestawieniami elementów odległych w czasie lub przestrzeni, symultaniczne ukazywanie przedmiotu z wielu stron, stosowanie metody kolażu.

— Encyklopedia PWN